สัตว์ป่าไม่ใช่นักแสดง

ประเทศไทยจัดเป็นศูนย์กลางในการใช้สัตว์ป่าในธุรกิจท่องเที่ยวและความบันเทิง เพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวมานานหลายปี สัตว์ป่าที่นิยมมากที่สุด คือช้างและเสือที่ถูกนำเป็นจุดขายอย่างน่าสงสาร

เรามีช้างไทยมากกว่า 2,100 เชือกที่ถูกนำมาในธุรกิจท่องเที่ยว พวกมันจะถูกฝึกตั้งแต่ยังเล็ก ช้างเด็กจะถูกพรากจากแม่ของมันตั้งแต่ยังเล็ก ส่วนช้างวัย 4 ปีขึ้นไปจะถูกกักขัง เฆี่ยนตี ล่ามโซ่ และต้องทำงานๆทุกวันเพื่อการแสดงโชว์ โดยที่พวกมันไม่ได้มีโอกาสใช้ชีวิตตามแบบวิถีของช้างเลย

ช้างเป็นสัตว์ประจำชาติของไทย และอยู่คู่กับคนไทยมานาน พวกมันมีความสำคัญทั้งทางวัฒนธรรม สังคมและเศรษฐกิจ แต่พวกมันกลับถูกละเลย ประเทศไทยยังไม่มีกฎหมายครอบคลุมเรื่องการอนุรักษ์และสวัสดิภาพช้างอย่างเต็มรูปแบบ เช่นเดียวกันกับเสือที่ยังขาดกฎหมายห้ามการผสมพันธุ์เสือในกรงเลี้ยง

ปัจจุบันเรามีเสือในกรงเลี้ยงกว่า 1,500 ตัวซึ่งไม่ใช่พันธุ์พื้นเมืองของไทย พวกมันไม่ได้ผสมพันธุ์เพื่อการอนุรักษ์สัตว์ป่า หากแต่เป็นการเพิ่มจำนวนเพื่อธุรกิจสร้างความบันเทิงเท่านั้น

เสือในกรงเลี้ยงจะต้องใช้ชีวิตในกรงอยู่ตลอดเวลา ขัดแย้งกับธรรมชาติของมันที่จะต้องอยู่ในป่า ตามธรรมชาติของเสือจะต้องเดินวันละหลายสิบกิโลเมตร แต่พวกมันต้องถูกบังคับให้แสดงโชว์และถ่ายรูปกับนักท่องเที่ยว

ที่น่าเศร้าไปกว่านั้น เสือยังต้องถูกเกี่ยวข้องในขบวนการค้าสัตว์ป่าที่ผิดกฎหมาย โดยมีการนำอวัยวะของเสือไปขายในตลาดมืดด้วย อย่างกรณีวัดเสือที่เคยเป็นข่าวดังในปี 2559 ที่มีการเพาะพันธุ์เสือโคร่งในกรงจาก 2 ตัวเพิ่มเป็น 147 ตัวด้วยการผสมพันธุ์แบบเลือดชิด (หรือผสมพันธุ์กันในครอบครัวเดียวกัน) และการเลี้ยงดูที่ไม่ดีอันเป็นสาเหตุให้พวกมันต้องตายไปถึงกว่า 80 ตัว