ระบบอาหารที่เปราะบาง

ในแต่ละปีสัตว์ในฟาร์มอุตสาหกรรมกว่า 7 หมื่นล้านตัวทั่วโลก ถูกนำมาเพื่อผลิตเป็นอาหารตอบสนองความต้องการของผู้บริโภค แต่ทั้งชีวิตของสัตว์เหล่านี้ต้องตกอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ย่ำแย่และมีคุณภาพชีวิตที่เลวร้าย หากพูดถึงเรื่องสวัสดิภาพของสัตว์ ประเด็นเหล่านี้มักจะถูกละเลย เพราะสัตว์ฟาร์มถูกมองว่าเป็นสัตว์ที่เลี้ยงเพื่อการบริโภคอยู่แล้ว

ผลิตภัณฑ์ที่มาจากสัตว์ส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นเนื้อสัตว์ นม หรือไข่มักมาจากระบบการเลี้ยงและการผลิตที่ไม่ได้คำนึงถึงสวัสดิภาพของสัตว์ เช่น ถูกกักขังในสภาพแวดล้อมที่แออัดคับแคบหรือแม้แต่การตัดตอนอวัยวะที่ได้สร้างความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานต่อสัตว์เป็นอย่างมาก

ปัจจัยเหล่านี้ล้วนเป็นความเสี่ยงที่ก่อให้เกิดการระบาดของโรคที่มาจากสัตว์ หรือการปนเปื้อนของยาปฏิชีวนะในแหล่งน้ำจำนวนมหาศาล ซึ่งนำไปสู่การเกิดแบคทีเรียดื้อยาที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์ และเมื่อความต้องการของการบริโภคเนื้อสัตว์มีมากขึ้น จะยิ่งส่งผลกระทบร้ายแรงต่อโลกของเรามากขึ้นตามไปด้วยเช่นกัน

พฤติกรรมการบริโภคกับสุขภาพของเรา

จากสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด-19 ในปี พ.ศ. 2563 ได้เป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่าโลกของเรากำลังถูกท้าทายให้เกิดการเปลี่ยนแปลง สังเกตุได้จากคนส่วนใหญ่หันมาใส่ใจสุขภาพที่ทำให้นำมาสู่การเปลี่ยนแปลงของพฤติกรรมการบริโภคอาหาร โดยมีการเลือกบริโภคเนื้อสัตว์ที่มาจากการเลี้ยงที่ใส่ใจในสวัสดิภาพของสัตว์หรือบริโภคโปรตีนที่มาจากพืชมากขึ้น ผู้คนหันมาออกกำลังกาย หรือปรึกษานักโภชนาการเพื่อดูแลสุขภาพ ซึ่งเทรนด์การบริโภคอาหารอย่างชาญฉลาดนี้นำมาสู่โอกาสของการดำเนินธุรกิจรูปแบบใหม่ที่มีความยั่งยืน ปลอดภัยและใส่ใจในสวัสดิภาพของสัตว์